🌹பொது🌹

 இன்று என்ன ஆயிற்று எனக்கு?

காலையில் வாக்கிங் போகும் போது தான் கவனித்தேன். எதிரில் வரும் முகமறியா நண்பர்கள் கூட, ஒரு புன்சிரிப்புடன் கடந்து போகிறார்கள்.

நான் தான் இவ்வளவு நாட்கள் கவனிக்கவில்லை

இதோ. மார்க்கெட்டில் அரைக்கிலோ கத்திரிக்காய் எடைபோடும்பொழுது அதிகமாக இருந்த மூன்று கத்திரிக்காயை, ஒரு நொடி யோசிக்காமல், என் பையில் போடும் கடைக்காரர். இஞ்சி இலவசம்.

கூடவே நட்புடன் கூடிய புன்னகை.

அன்று ரோட்டோரம் பப்பாளி பழம் வாங்கும்போது..

"ஆயா காய் என்ன விலை?"

"முப்பது ரூபா. இரண்டு காய் எடுத்து கொடுத்து, 50ரூபா கொடுசாமி". கொடுத்ததும், வண்டி எடுக்கும்போது, "இந்தா சாமி இதையும் கொண்டு போங்க என்று இன்னொரு காயை கொடுக்கும் ஆய்வின் இளகிய மனம்.

என்றும் மாறாத புன்னகை.

அதோ.. பெரியவர் ரோடை கிராஸ் செய்யும்போது, ஆட்டோவை நிறுத்தி, "பாத்து போங்க பெரியவரே" மிகவும் கரிசணத்துடன் ஆட்டோக்காரர்.

கோபம் துளி கூட இல்லை.

("யோவ் பெரிசு.. வூட்டுல சொல்ட்டு வந்தியா?" - சத்தியமாக இல்லை)

. முழம் 50 ரூபாயாக இருந்தாலும்,

20 ரூபாயாக இருந்தாலும், முகத்தில் மலர்ந்த புன்னகையுடன், அதிகமாக இருந்த அரைமுழம் பூவை கணக்கில் கொள்ளாமல் ஒரு முழத்துக்கு மட்டும் பணம் வாங்கும் பூக்காரம்மா.

வேண்டாம் என்று சொன்னாலும்

"கீரை உடம்புக்கு நல்லது ராசா" என்று கீரைக்கட்டை திண்ணையில் வைத்து, கூடவே கொத்துமல்லி கட்டையும் வைத்து, காசை எதிர்பார்க்காமல் நடையக்கட்டும் வயதான ஆயா.

"ஆயா! பணம் நிறைய இருக்கா? பணம் வாங்காமயே போறீங்க!"

"அப்புறம் வாங்கிக்கிறேன் சாமி. எங்க போகுது உங்க பணம்"

வெற்றிலை வாங்கும்போது, அழுகிய வெற்றிலையை பொறுமையாக நீக்கி, நாலு வெற்றிலை அதிகம் வைத்து கட்டிக்கொடுக்கும் முஸ்லீம் சகோதரர்.

"பாய், இந்த நிஜாம்பாக்கு டப்பா எவ்வளவு? "

"70 ரூபா"

"அப்புறம் வாங்கிக்கிறேன். பணம் பத்தல பாய்" என்று எடுத்ததை திரும்ப வைக்கும் போது, "அட, எடுத்ததை ஏன் திரும்ப வைக்கிறீங்க. கொண்டு போங்க. பணம் அப்பறம் வாங்கிக்கிறேன்"

"அண்ணே என்ன இங்க நிக்கிறீங்க?"

"ஜீபிடர் டயர் பஞ்சர் ஆயிடுச்சு. அதான். "இந்தாங்க. நம்ம வண்டிய எடுத்துட்டு போங்க. நா பஞ்சர் போட்டு கொண்டு வந்து விடறேன்" - அன்பின் உருவாக நம்ம மெக்கானிக் சுரேஷ்.

"கண்ணன் சார் என்ன இவ்வளவு தூரம்?" "பாய். கேஸ்டவ் சரியா எரியல. சர்வீஸ் பண்ணனும். அதான் எடுத்துட்டு வந்தேன்".

"அட! ஒரு போன் பண்ணி இருந்தா, நான் பையனை அனுப்பி வச்சுருப்பேனே. சரி. நீங்க போங்க. சரிபண்ணி வீட்டுக்கு அனுப்பி வைக்கிறேன்- நம்ம முஸ்தபா அண்ணன்.

"நண்பா, செல்லுக்கு டாப் அப் பண்ணனும்". "பண்ணிடலாம்". "நெட்ஒர்க் ரீசார்ஜ் செய்யனும்"

"சரி. செஞ்சுடறேன்".

எப்போது கூப்பிட்டு, எந்த வேலை சொன்னாலும் அடுத்த நிமிடத்தில் வேலை ஆகி விடும்.

அது மட்டுமா? பணம் கேட்டு ஒரு போனோ, நேரில் பார்க்கும்போது ஒரு ரிமைண்டரோ இதுவரை செய்தது கிடையாது. ஏன் என்று கேட்டால்,

"உங்ககிட்ட இருக்கிறது பாங்க்குல இருக்கற மாதிரி" நண்பன் Kannappan Nmk இதுமாதிரி நண்பர்கள் வரம்.

ஒவ்வொரு முறையும் அந்த மெடிக்கல் ஷாப்பை கடக்கும் போது புன்னகையுடன்

கையசைக்கும் சகோதரன்.

அன்று கடை முன்பு வண்டியை ஸ்லோ

செய்த போது வெளியே ஓடி வந்து,

"சார். ரொம்ப நாளாச்சு பாத்து. வீட்டிற்கு ரம்ஜான் நோம்பு கஞ்சி அனுப்பி வைக்கட்டுமா? உடம்பிற்கு நல்லது"

இந்த அன்பிற்கு எல்லாம் ஏது கைமாறு?

இது நம்ம ஊரு. சரி.

சமீபத்தில் ஊட்டி சென்றிருந்த போது, வாக்கிங் முடித்து விட்டு, Botanical garden முன்பாக டீக்கு ஆர்டர் செய்து விட்டு நின்றுகோண்டு இருந்த போது, ஒரு முஸ்லீம் நண்பர் மனைவியுடன் அங்கு நின்றிருந்தார்.

என்னை பார்த்ததும் ஒரு நிமிடம் யோசித்தார். "சார் நீங்க கோபி தானே? "ஆமாம். நீங்கள்?"

"நானும் கோபிதான் சார். உங்கள அடிக்கடி மார்கெட்டில் பார்ப்பேன். நா மார்கெட்டில் தான் கடை வச்சிருக்கேன். நீங்க எங்க கடை பக்கமெல்லாம் வர மாட்டீங்க. ஆனா நா பார்ப்பேன் சார்".

அவர் மனைவியிடம் திரும்பி,

"சார் கோபி தான். நம்ம முருகன் கடைக்கு அடிக்கடி வருவாரு.

நா இங்க ஒரு வியாபாரமா வந்தேன். இன்னிக்கு கெளம்பறோம். கோபி மார்க்கட் வந்தால், கடைக்கு வாங்க சார்"

எனக்கு வெட்கமாக போய்விட்டது. அந்த பெயர் தெரியாத சகோதரன் என்னிடம் பேசிய விதம். பேச்சில் இழையோடிய பாசம். மனதில் இருந்து காட்டிய நேசம்.

இவர்கள் எல்லாம் யார்?

எந்த எதிர்பார்ப்பும் இன்றி நமக்கு வசந்தத்தின் கதவுகளை திறந்து விட்டு, நேசத்துடன் நப்மோடு பயணித்து கொண்டு இருக்கிறார்கள்.

வாழ்க்கையின் உள்ளார்ந்த அர்த்தத்தை புரிய வைத்து, கொண்டு இருக்கிறார்கள்.

இன்னும் எத்தனையோ மனதை வருடும் நிகழ்வுகள் வாழ்க்கை பயணத்தில்.

பால்கனியில் அமர்ந்து ஒவ்வொன்றாக அசை போட்டு கொண்டிருந்த போது ஒன்று மட்டும் நிச்சயமாக புரிந்தது.

மக்கள் அனைவரும் அடிப்படையில் அன்பு நிறைந்தவர்கள்.

பணம், இனம், சாதி, மதம் ஏதும் அவர்களுக்கு பொருட்டே அல்ல.

நாம் அன்புடன் ஒரு அடி எடுத்து வைத்தால்..அவர்கள் பல அடி எடுத்து வைக்கிறார்கள். அவர்களும் மகிழ்ச்சியாக இருந்து, மகிழ்ச்சியை, புன்னகையுடன் பகிரவும் செய்கிறார்கள்.

இப்போது KANNAN MBA பட்டம் இவர்களுக்கு முன்னால் என்னை பார்த்து கேலி செய்வது போல் இருக்கிறது நிஜம்.

வாழ்க்கைபாடம் இவர்களிடம் இருந்து தான் படிக்க வேண்டும்.

இவர்கள் மாசற்ற அன்பிற்கு, நாம்

என்ன கைமாறு செய்யப்போகிறோம்!! நினைத்தாலே மனம் கணத்து போகிறது. கண்கள் கசிகிறது. நிஜம்.

பயணங்கள் முடிவதில்லை.