உன்னையே நீ அறிவாய்.

 ஒருமுறை, ஒரு பிச்சைக்காரன் ரயிலில் பிச்சை எடுத்துக்கொண்டிருக்கும்போது, ​​சூட் மற்றும் பூட்ஸ் அணிந்த ஒரு தொழிலதிபர் நன்றாக உடையணிந்திருப்பதைக் கவனித்தார். இந்த மனிதன் பெரிய பணக்காரனாக இருக்க வேண்டும், நான் அவரிடம் கேட்டால் அவர் நிச்சயமாக நல்ல பணம் தருவார் என்று அவர் நினைத்தார். எனவே அவர் சென்று அந்த மனிதரிடம் பிச்சை கேட்டார்.

அந்த மனிதர் பிச்சைக்காரனைப் பார்த்து, "நீங்கள் எப்பொழுதும் பிச்சையெடுத்துக் கொண்டே இருப்பீர்கள், யாரிடமாவது ஏதாவது கொடுக்கிறீர்களா?"

பிச்சைக்காரன், "ஐயா, நான் ஒரு பிச்சைக்காரன், நான் மக்களிடம் பணம் மட்டுமே கேட்க முடியும், நான் எப்படி யாருக்கும் எதையும் கொடுக்க முடியும்?"

அந்த மனிதர் பதிலளித்தார், "நீங்கள் யாருக்கும் எதையும் கொடுக்க முடியாதபோது, ​​​​அப்படி கேட்க உங்களுக்கு எந்த உரிமையும் இல்லை. நான் ஒரு தொழிலதிபர் மற்றும் பரிவர்த்தனைகளை மட்டுமே நம்புகிறேன் - என்னிடம் கொடுக்க ஏதாவது இருந்தால், என்னால் கூட முடியும். பதிலுக்கு ஏதாவது கொடுங்கள்."

அப்போது, ​​ரயில் ஒரு ஸ்டேஷனுக்கு வந்தது, தொழிலதிபர் இறங்கிக் கிளம்பினார்.

பிச்சைக்காரன் அந்த மனிதன் சொன்னதைப் பற்றி யோசிக்க ஆரம்பித்தான். அவனுடைய வார்த்தைகள் எப்படியோ பிச்சைக்காரனின் இதயத்தை எட்டின.

நான் யாருக்கும் எதையும் கொடுக்க முடியாததால், பிச்சையில் எனக்கு அதிக பணம் கிடைக்காது என்று அவர் நினைக்கத் தொடங்கினார். ஆனால் நான் ஒரு பிச்சைக்காரன், நான் யாருக்கும் எதையும் கொடுக்க கூட தகுதியற்றவன். ஆனால் இன்னும் எத்தனை நாளைக்குத்தான் எதையும் கொடுக்காமல் மக்களிடம் கேட்டுக்கொண்டே இருப்பேன்.

ஆழ்ந்து யோசித்த பிச்சைக்காரன், தனக்கு பிச்சை எடுக்கும் போது ஏதாவது கிடைத்தால், அதற்கு ஈடாக ஏதாவது ஒன்றை கண்டிப்பாக கொடுப்பேன் என்று முடிவு செய்தான்.

ஆனால் இப்போது கேள்வி என்னவென்றால், அவர் பிச்சை எடுப்பதற்கு ஈடாக மற்றவர்களுக்கு என்ன கொடுக்க முடியும்? நாள் முழுவதும் இதைப் பற்றி யோசித்துக்கொண்டிருந்தது, ஆனால் அவரது கேள்விக்கு பதில் எதுவும் கிடைக்கவில்லை.

மறுநாள் ஸ்டேஷன் அருகே அமர்ந்திருந்தபோது, ​​ஸ்டேஷனைச் சுற்றியிருந்த செடிகளில் பூத்திருந்த சில பூக்களில் அவன் பார்வை பட்டது. பிச்சைக்கு ஈடாக சில பூக்களை மக்களுக்கு ஏன் கொடுக்கக்கூடாது என்று அவர் நினைத்தார்.

அவர் இந்த யோசனையை விரும்பினார் மற்றும் அங்கிருந்து சில பூக்களை பறித்துக்கொண்டு ரயிலில் பிச்சை எடுக்க சென்றார்.

யாராவது அவருக்கு தானம் செய்யும் போதெல்லாம், அவர் அவர்களுக்கு சில பூக்களைக் கொடுப்பார். அந்த மலர்களை மக்கள் தங்களிடம் மகிழ்ச்சியாக வைத்துக் கொண்டனர்.

இப்போது பிச்சைக்காரன் தினமும் பூக்களைப் பறித்து அந்த பூக்களை பிச்சைக்கு ஈடாக மக்களுக்கு விநியோகம் செய்கிறான்.

இப்போது நிறைய பேர் அவருக்கு தானம் செய்ய ஆரம்பித்து விட்டனர் என்பதை சில நாட்களிலேயே உணர்ந்தார். ஸ்டேஷன் அருகே உள்ள பூக்களை எல்லாம் பறித்து வந்தார். அவரிடம் பூக்கள் இருக்கும் வரை பலர் அவருக்கு தானம் செய்து வந்தனர். ஆனால் அவனிடம் இன்னும் பூக்கள் இல்லாதபோது, ​​அவனுக்கு அதிகம் கிடைக்காது. மேலும் இது ஒவ்வொரு நாளும் தொடர்ந்தது.

ஒரு நாள் அவர் பிச்சை எடுத்தபோது, ​​அதே தொழிலதிபர் ரயிலில் அமர்ந்திருப்பதைக் கண்டார், அதன் காரணமாக அவர் பூக்களை விநியோகிக்கத் தூண்டப்பட்டார்.

பிச்சைக்காரன் உடனே அவனிடம் கை நீட்டி, "இன்று உனக்கு தானமாக கொடுக்க என்னிடம் சில பூக்கள் உள்ளன" என்றார்.

அந்த மனிதன் அவனுக்கு கொஞ்சம் பணம் கொடுத்தான், பிச்சைக்காரன் அவனுக்கு சில பூக்களை கொடுத்தான். அந்த நபர் அவரது யோசனையை மிகவும் விரும்பினார் மற்றும் மிகவும் ஈர்க்கப்பட்டார்.

"அடடா! இன்று நீயும் என்னைப் போல் *வியாபாரி* ஆகிவிட்டாய்" என்றார். பிச்சைக்காரனிடம் பூக்களை எடுத்துக் கொண்டு ஸ்டேஷனில் இறங்கினான்.

ஆனால் மீண்டும் ஒருமுறை, அவன் வார்த்தைகள் பிச்சைக்காரனின் இதயத்தில் ஆழமாகப் பதிந்துவிட்டது. அந்த மனிதர் சொன்னதையே திரும்பத் திரும்ப நினைத்துக் கொண்டு சந்தோஷப்பட ஆரம்பித்தார்.

அவரது கண்கள் இப்போது பிரகாசிக்கத் தொடங்கின, அவர் தனது வாழ்க்கையை மாற்றக்கூடிய வெற்றிக்கான திறவுகோல் இப்போது கிடைத்திருப்பதாக உணர்ந்தார்.

உடனே ரயிலில் இருந்து இறங்கி உற்சாகமாக வானத்தைப் பார்த்து, மிகவும் உரத்த குரலில், “இனி நான் பிச்சைக்காரன் இல்லை, நான் இப்போது தொழிலதிபர், அந்த மனிதரைப் போல நானும் ஆகலாம், பணக்காரனாகவும் ஆகலாம். ”

அவரைப் பார்த்ததும், இந்த பிச்சைக்காரனுக்கு பைத்தியம் பிடித்திருக்கலாம் என்று நினைத்தார்கள். மறுநாள் முதல் அந்த பிச்சைக்காரன் அந்த நிலையத்தில் மீண்டும் தோன்றவே இல்லை.......

நான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, அதே ஸ்டேஷனில் இருந்து சூட் அணிந்த இரண்டு ஆண்கள் பயணம் செய்தனர். இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டபோது, ​​ஒருவரை ஒருவர் கைகூப்பி வணங்கி, "என்னை அடையாளம் தெரிகிறதா?"

மற்றவர், "இல்லை! ஒருவேளை நாம் முதல்முறையாகச் சந்திக்கலாம்" என்று பதிலளித்தார்.

முதலாமவர் மறுபடியும் சொன்னார், "சார், நினைச்சுப் பாருங்க, நாம முதல் தடவையல்ல, மூணாவது தடவை சந்திக்கிறோம்".

இரண்டாவது நபர், "சரி, எனக்கு நினைவில்லை. இதற்கு முன் எப்போது சந்தித்தோம்?"

இப்போது முதல் நபர் சிரித்துக்கொண்டே, "இதற்கு முன்பு ஒரே ரயிலில் இரண்டு முறை சந்தித்திருக்கிறோம், வாழ்க்கையில் நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று முதல் சந்திப்பில் சொன்ன அதே பிச்சைக்காரன் நான், இரண்டாவது சந்திப்பில் நான் யார் என்று சொன்னீர்கள். நான்."

"இதன் விளைவாக, இன்று நான் மிகப் பெரிய பூ வியாபாரி, அதே வியாபாரம் தொடர்பாக வேறு ஊருக்குச் செல்கிறேன்."

“முதல் சந்திப்பிலேயே இயற்கையின் விதியைச் சொன்னீர்கள்... அதன் படி நாம் ஒன்றைக் கொடுத்தால்தான் நமக்கு ஒன்று கிடைக்கும்.

இந்த பரிவர்த்தனை விதி உண்மையில் வேலை செய்கிறது, நான் அதை நன்றாக உணர்ந்தேன், ஆனால் நான் எப்போதும் என்னை ஒரு பிச்சைக்காரனாகவே நினைத்துக் கொண்டேன், அதற்கு மேல் உயர நினைத்ததில்லை.

நான் உங்களை இரண்டாவது முறை சந்தித்தபோது, ​​நான் ஒரு தொழிலதிபராக மாறிவிட்டேன் என்று சொன்னீர்கள். உங்களுக்கு நன்றி, அன்று முதல், எனது பார்வை மாறி, இப்போது நான் ஒரு தொழிலதிபராக மாறிவிட்டேன், நான் இனி பிச்சைக்காரன் அல்ல.

Knowing Thyself ‘உன்னை அறிதல் ’ என்பதை வலியுறுத்துதல்.

பிச்சைக்காரன் தன்னைப் பிச்சைக்காரனாகக் கருதும் வரை, அவன் பிச்சைக்காரனாகவே இருந்தான், அவன் தன்னை ஒரு வணிகனாகக் கருதியபோது, ​​அவன் ஒரு வணிக னாகவே மாறினான்.

நாம் எதை நம்புகிறோமோ அதுவாக மாறுவோம்.