எல்லோரும் இப்படி இருந்தால் ஏது மனக்கவலை மனமெல்லாம் மகிழ்ச்சி தான்.

 #கார் ஓட்டிக் கொண்டிருந்தேன்

பயணிகள் யாருமில்லை

செல்போன் சிணுங்கியது

யார் என்று திரை பார்த்தேன்

மனைவியிடமிருந்து அழைப்பு

காரை ஓரம்கட்டி விட்டு

"என்னப்பா " என்றேன்.

'உங்க மகள் ஏதோ

உங்ககிட்ட பேசணுமாம் " !

"மகளா " என ஆச்சரியப்பட்டு

"கொடு கொடு " என்றேன்.

போனை வாங்கிய மகள்

படபடவெனப் பொரிந்தாள்.

"அப்பா 28 - ம் தேதியோடு

பப்ளிக் எக்ஸாம் முடிகிறது.

அதற்கு முதல் நாள்

எனக்கு ஜனன நாள்.

புதிய உடை வேண்டும் " என்றாள்.

"பிறந்தநாள் வருவதற்கு

இன்னும் பத்துப் பதினைந்து

நாட்கள் இருக்கிறது , மேலும்

இப்போது பணமும் இல்லை.

பத்து நாளில் வருகிறேன் " என்றேன்.

"அதெல்லாம் எனக்குத் தெரியாது

நாளை ஒரு நாள்தான்

எனக்கு பள்ளி விடுமுறை.

நாளை நீங்கள் வந்தே ஆகவேண்டும்

இல்லை என்றால் இனிமேல்

பேசவே மாட்டேன் " என்றபடி

அலைபேசியை அணைக்கிறாள்.

அணைந்து போன அலைபேசியை

வெறித்துப் பார்க்கிறேன்.

விடுமுறை சொல்லி அன்றிரவே

வீடு வந்து சேர்ந்தேன்.

மனைவியை தனியே அழைத்து

"ஐநூறுதான் இருக்கிறது என்னிடம்

உன்னிடம் ஏதாவது

இருக்கிறதா " என்றேன்.

அவள் உதடு சுழித்து

கைகளை விரித்த போது

பரிதாபமாக இருந்தது.

நான் அதிகமாய் கொடுத்தால்தானே

அவளிடம் இருப்பதற்கு !

சட்டியில் இல்லாமல்

அகப்பையில் எப்படி வரும்?

மறுநாள் துணிக்கடைக்குப்

போகும் வழியில்

மகளிடம் சொன்னேன் -

"இம்முறை சிம்பிளாக எடு

அடுத்த முறை காஸ்ட்லியாய்

வாங்கித் தருகிறேன் " என்று.

"ம்ம்.....பார்க்கலாம்" என்றாள்.

கடைக்குள் நுழைந்ததும்

விலையுயர்ந்த பகுதிக்கு சென்று

வேலைப்பாடுகள் மிகுந்த

ஆகாய நீல வண்ண உடையை

எடுத்து வருகிறாள்

விலை பார்த்து அதிர்ந்தேன்,

இரண்டாயிரம் என்றிருந்தது.

"இத்தனை பணம் இல்லையே "

என்று நான் சொன்னதை

காதில் போட்டுக் கொள்ளாமல்

காசாளரை நோக்கி நடக்கிறாள்.

பதைபதைத்தபடி

பின்னாலேயே ஓடினேன்.

தன் சுடிதார் ஜேப்பிலிருந்து

ஐந்து பத்து ஐம்பது நூறென்று

இரண்டாயிரத்தையும்

எண்ணிக் கொடுத்தவள்

உடையை வாங்கித் திரும்புகிறாள்.

நானோ விக்கித்து நிற்கிறேன்.

வீடு திரும்பும் வழியில் கேட்டேன் -

"ஏது இத்தனை பணம் " என்று.

"அம்மா என் செலவுக்காக

தினமும் கொடுத்த

ஐந்து ரூபாய் பத்து ரூபாயோடு

பண்டிகை காலத்தில் கிடைத்த

ஐம்பது நூறையும்

சேர்த்து வைத்தேன் அப்பா.

நம் குடும்ப நிலைமைக்கு

புதிய உடை எடுக்க

இஷ்டமில்லைதான் எனக்கு.

ஆனால் என் தோழிகள்

பிறந்த நாளின் போது

புதிய உடை போட்டு வந்து

என் அம்மா வாங்கித் தந்தது

என் அப்பா வாங்கித் தந்ததென்று

பெருமையாய் சொல்லும் போது

அந்தப் பெருமை

உங்களுக்கும் கிடைக்க வேண்டும்

என்று நினைத்தேன்.

எங்களுக்காக காலமெல்லாம்

கஷ்டப்படும் உங்களுக்காக

இந்த உதவியைக் கூட

செய்யாட்டி எப்படி அப்பா !

நான் செய்தது தப்பா !? "

என்றாள் அப்பாவியாய்.

"இல்லை மகளே " என்று

அவள் தலையை மெல்ல வருடி

என் தோள் சாய்த்தபடி

கண்களை இறுக மூடிக்கொண்டேன்,

முட்டி வரும் கண்ணீர் - வெளியே

கொட்டி விடாதபடி.

மாலையில் தன் வீட்டிற்கு

வந்த தோழிகளிடம்

புதிய உடையைக் காட்ட

பிரமிப்புடன் பார்த்து

"ஐயோ செம சூப்பர்டி " என்றனர்.

"என் அப்பா வாங்கித் தந்தது "

என்றபடியே ஓடோடி வந்து

அன்பாய் என் கை பற்றுகிறாள்.

ஏனோ தெரியவில்லை -

இறந்து போன என் தாயின்

வாஞ்சையான ஸ்பரிசத்தை

உணர்கிறேன் நான் !!