“கண்ணா! வேண்டுவன கேள் என்று சொன்னாய். வேண்டுவதற்கு ஆறு பொருட்கள் கேட்கிறேன். தருவாயா? முதலில் ஒரு சங்கு வேண்டும்.”
“சங்கா? விட்டால் என்னுடைய கைச்சங்கையே கேட்பீர்களோ?”
“மதுசூதனா! உன்னுடைய கைச்சங்காகிய பாஞ்சசன்னியம் ஒலிக்கும் போது உலகமே நடுங்கும். படைபோர் புக்கு முழங்கும் அப் பாஞ்சசன்னியமும் பல்லாண்டே என்று என் தந்தை உனக்குப் பல்லாண்டு பாடியபடி ஒலிக்கின்ற சங்கங்கள் வேண்டும். பாஞ்சசன்னியத்தையே கொடுத்தாலும் எங்களுக்கு உவப்பே!”
”சரி. தருகிறேன். வேறென்ன வேண்டும்.”
“இரண்டாவதாக பறை ஒன்று வேண்டும். அதுவும் ஏறுகோட்பறை போன்ற பெரிய கொட்டுப்பறை வேண்டும்.”
“தந்தேன். மூன்றாவதாக?”
“பல்லாண்டு பாடுகின்ற அடியவர்கள் வேண்டும். உன்னையே எண்ணிப் பாடும் நல்ல சுற்றம் வேண்டும்.”
“அடியவர்கள்தானே. நிறைய இருக்கிறார்கள். நான் சொல்லி அனுப்பிவைக்க வேண்டாம். நீ கூப்பிட்டாலே வந்துவிடுவார்கள். அவர்கள் என்னோடு இருப்பதை விட என் பெயரைச் சொல்கின்றவர்களோடு இருக்கும் நேரமே அதிகம். ஆகட்டும். அடுத்ததைச் சொல்.”
”அணையாச் சுடர் விளக்குகளும், உன்னுடைய கொடியும், தலைக்கு மேல் பந்தலும் வேண்டும்.”
“சங்கு, கொட்டு, பாட்டு, விளக்கு, கொடி, பந்தல்… இவை போதுமா? இந்த ஆறையும் கேட்பதற்காகவா என்னை நாடி வந்தாய்?”
என்ன வேண்டும் என்று இறைவன் நம்மைக் கேட்டால் என்ன கேட்போம்? கொஞ்சம் யோசித்துப் பாருங்கள். நாமெல்லாம் எவ்வளவு சுயநலமிகள் என்றும் இந்த வாழ்க்கையின் மீது எவ்வளவு ஆசை கொண்டவர்கள் என்பதும் விளங்கும்.
என்ன வேண்டும் என்று இறைவன் நம்மைக் கேட்டால் என்ன கேட்போம்? கொஞ்சம் யோசித்துப் பாருங்கள். நாமெல்லாம் எவ்வளவு சுயநலமிகள் என்றும் இந்த வாழ்க்கையின் மீது எவ்வளவு ஆசை கொண்டவர்கள் என்பதும் விளங்கும்.
ஆண்டவனே ”என்ன வேண்டும்?” என்று கேட்கும் போது “ஆண்டவனே! நீயே வேண்டும்!” என்று அவள் கேட்டிருக்கலாம். ஆனால் கேட்கவில்லை. ஏன்? கேட்காமலே கொடுப்பவனிடம் கேட்டுப் பெறுவதா சிறப்பு? அப்படியானால் என்ன கேட்பது? அவனையே நினைத்துப் போற்றிப் பாடுவதற்கு என்னென்ன வேண்டுமோ அதையெல்லாம் கேட்டாள் கோதை.
ஸ்ரீ ஆண்டாள் திருவடிகளே சரணம் !
No comments:
Post a Comment