இருபது வயதிலேஇதுதான் வேணும்னு தோணும்!
நாற்பது வயதிலே இதுவே போதும்னு தோணும்!
ஐம்பது வயதிலே இது இல்லைனாகூட பரவாயில்லைனு தோணும்!
அறுபது வயதிலே எது இல்லைனாலும் பரவாயில்லைனு தோணும்! எழுபது வயதிலே எதுவும் வேணாம்னு தோணும்!
காலமாற்றம்,கால சுழற்ச்சிகாலநேரம்,பிடிவாதம் எல்லாம்
முடக்குவாதமா மாறும்.
ஆணவம்எல்லாம் பணிவாக மாறும்.அதிகாரம் எல்லாம் கூனிக் குறுகி
மாறியிருக்கும்.மிரட்டல் எல்லாம்
அனமதி காக்கும்.
எது வேணும்னு ஆலாய்ப் பறந்தோமோ,அதையே தூரமாகவைத்து பார்க்கத் தோணும்.
எதற்காக ஓடினோம்?எதற்க்காகஆசைப்பட்டோம்? எதற்காக எதைச்
செய்தோம்?என்ற காரணங்கள்
எல்லாமே, காலப்போக்கில்
மறந்து போகும்.மரத்துப் போகும்!
தீராப் பகையை தந்து வன்மத்தோடுவாழ்ந்து,ஆடவிடுவதும் காலம்தான்.
அதன்பின் ஆட்டத்தை அடக்கி
மறதியை கொடுத்து,ஓரமாய்
உட்கார வைப்பதும் அதே காலம்தான்.
வெளியே மாளிகையாய்தோற்றமளிக்கும் எதுவும்
உள்ளிருக்கும் விரிசல்களை
எடுத்துரைக்காது.
வாழ்க்கையில் பக்குவம் கிடைப்பது அவ்வளவு எளிதல்ல.
அதற்கு பல அவமானங்களை சோதனைகளை கடந்திருக்க வேண்டும்!!
அவரவர் அனுபவம் அவரவர்க்கு.
வாழ்க்கை தத்துவங்கள்.
No comments:
Post a Comment